Ölümüne Aşık

...x
Camille Ludivine Esther & Aaron Jace Theodén

Camille gökyüzünde süzülürken acıdan kanatlarının bile kasıldığını hissetti. Kalbi zar zor atıyor ve içinde şu ana kadar sakladığı bütün duygular su yüzüne çıkıyordu. Yüzyıllardır birini uzaktan izlemenin, birini uzaktan sevmenin verdiği acıyla yaşamıştı hayatını… Aaron’u yaratılışlarının ilk gününden beri süregelen bir tutkuyla seviyordu. Oysaki hayatı bu dört harfi yan yana kaldırmayacak kadar ruhsuzdu. Hayatında değer verecek kimsesi olmamış bir yaratık aşkı nasıl kabullenebilirdi ki? Kahverengi kanatları rüzgâra karşı sertçe çırpınırken bütün acılarına ortak olan o yeri gördü… Tam rüzgarı artık hissetmemeye başlamıştı ki Tanrı kar taneciklerini yeryüzüne indirmeye başladı. Aslında yağan kar değildi; küllerdi… Her zamanda küller olmuştu. Fakat insanoğlu bunu anlayamayacak kadar acizdi. Ne zaman bir yerde felaket olsa ölen her insan için bir kar tanesi düşerdi dünyanın başka bir yerine... Parmak izleri gibi, her birinin farklı olma nedeni de buydu zaten. Camille ellerini açıp parmaklarını inceledi fakat kendisini eşsiz kılan hiçbir şey göremedi. Ne bir iz ne de bir sembol… İnce parmaklarını kar tanelerinden birisine uzattı ve ruhlardan birisini eline aldı. Bir çocuğun gülümsemesini görebiliyordu kar tanesinde. Mutlu bir çocuk… Elinde soldu çocuğun gülümsemesi, erimesiyle birlikte… Elindekine benzer milyarlarca gülümseme yağıyordu yeryüzüne… Çünkü gülümsedikleri an insanların en saf anıydı hep. Camille en son ne zaman gülümsediğini hatırlamıyordu. Yıllar önce demek onun yaşındaki birisi için fazlasıyla azdı. Tanrının sağ kolu nasıl gülümseyebilirdi ki bütün acıların farkındayken? Melekleri anlamıyordu, anlayamıyordu. Çünkü olayın iyi kalpli olmakla alakası yoktu. Olayın kör olup olmamakla alakası vardı. …Ve Camille’e göre melekler kesinlikle kördü. Bütün bu acıyı göremeyip mutluluklara tutundukları için… Birisi haricinde… Aaron… Sevdiği adam…
Onun yüzüne baktığında öyle çaresiz öyle… öyle sevgi dolu buluyordu ki kendisini, bazen kendinden nefret ediyordu aşkı yüzünden. Tanrı aşkı yaratmadan önce, Camille’e anlam katan hiçbir şey yokken, her şey daha güzeldi. “Neden?” diye defalarca sormuştu Tanrıya Cam. “Neden kusurlara sebep olacak bir şey yaratıyorsunuz? Dünyada yeterince acı ve günah varken bir de insanları ömür boyu sürecek bir acıya mahkûm etmek neden?” Artık anlıyordu; kavuşmanın verdiği mutluluk yüzünden… Gözlerinden bir damla kan dökülüp yanaklarıyla buluştu. Ardından kar taneleri arasında mezarlığa iniş yaptı. Kanatları hafifçe katlanmıştı ağaçlara çarpmamak için. Ölümü verdiği ruhların mezarlarına baktı birer birer. Cesetleri henüz soğumamış yeni ölen birkaç varlığın çığlıklarını duyabiliyordu. Kimisi son fısıltısını duyuruyordu Camille’e. Kimisi ise nerede olduğunu anlamamış sadece hıçkırıklar içinde ağlıyordu. Camille bir saat önce defnedilmiş olan bir genç kız bedeninin yanına gitti. Çığlıklar atarak ağlıyordu. Başta boğazını sıkmak istedi Camille cesedin, sırf susmasını sağlamak için. Ama sonra kalbi acıdan insafa geldi. Lapisine ihtiyaç duymadan parmaklarını oynattı ve fondan bir arp müziği yükselmeye başladı. Kızın çığlıkları ve ağlaması müziğin sakinleştirici etkisinden dolayı susmuştu. Parmaklarını topraktan içeri doğru sokarak kızın göz kapaklarını kapattı ve arp sesi yok olurken onu sonsuz uykuya yolladı. Tam yeniden doğrulmuştu ki arkasından bir ses duydu… Bir erkek sesi… Onun sesi…
Ne arıyor burada? Sorusuna yöneldi direk olarak beyni. Kendisini takip etmiş olamazdı. Sevdiği adamı tanıyordu. Sonra aklına burasının tanıştıkları ilk yer olduğu geldi. Biraz önce işittikleri de duyduğu ilk kelimelerdi. Bir kandamlası daha süzüldü gözlerinden. O gün ne dediğini çok iyi hatırlıyordu.
“-Huzuru… Sizin gibi huzuru arıyorum.”
Yüzünden acıdan kaynaklanan bir histerik gülümseme gelip geçti. Ona dokunamamak… Yüzyıllardır ona dokunamamak… Öyle canını yakıyordu ki şeytanın. Bazen sadece insan olmak istiyordu. Ölümlü olup ruhunu almaya gelen melekle henüz bir asrını doldurmadan yüzleşecekti ama yine de sadece bir asır sevecekti onu… Sadece bir asır çekecekti bütün bu acıyı. Sonra bütün acısını Asphodel Tarlalarına ya da Tartarus’a götürebilirdi. Sevdiği adama doğru bir adım attı ve artık her hattını ezberlemiş olduğu yüzünü inceledi. Bir şekilde yabancılaşmıştı sanki Camille’e.
“-Sence şu an kalbim dışında başka neresi yok oluyor, Sevgilim...”