William*HUMAN

Van’ın urak köylerinden birisinde inek sesleri yükseliyordu gökyüzüne doğru. Arada gübreye bulanmış keçiler bu seslere eşlik ediyor ve normal insanlara gürültü olarak gelen bir ses oluşuyordu. Ama çimenleri yararak ilerleyen William’a bu sesler bir türkü gibiydi. Elindeki kalın odun parçasıyla hem sürüleri dürtüyor hem de kendisine yol açmaya çalışıyordu. Hayvan derisinden yapılmış bez ayakkabılarının içinden ıslak çimenleri hissedebiliyordu. Tere bulanmış alnını elindeki bez parçasıyla sildi ve bir açıklığa kadar yürümeye devam etti. Önünde inekler ve keçiler yürüyordu. İyice gerindi ve açıklığa varışının simgesi olan adımı attı. Dışarıdan bakıldığında fazlasıyla yakışıklı birisiydi William. Pala bıyıkları, sürahi gözlükleri, başparmak büyüklüğünde ve kalınlığında dişleri, birleşik kaşları ve sürmeli gözleri. Açıklıktaki çeşmeden su taşıyan aygıza döndü ve sarı, kocaman dişleriyle gülümsedi. Bu sırada bıyıkları iki kanat halinde yüzünde açılmıştı. Elinde tuttuğu sopasını sırf aygıza hava atmak için ineklerden birisine vurdu ve ilerlemesini sağladı. Bu sırada yüksek bir geğirme ihtiyacı hissediyordu. Sopasını bir kenara atarak çeşmeye yaklaştı ve aygızın güğümlerinden birisinden su içti. Su boğazından akarken sıcağın etkisi de azalmıştı. Vücudunu da serinletme isteği duyup keten gömleğinin düğmelerini açtı ve kılları manzarayla bütünleşirken göğsüne su döktü. Vücudundaki gübre kokusu her saniye kıza ulaşıyor ve daha da çekici görünmesini sağlıyordu. Tam koyunlarını bırakıp samanlık fantezisine giriş yapacaktı ki kendisini çağıran bir ses duydu. Adımlarını sese doğru yönlendirerek aygızı bütün arzusuyla çeşme başında bıraktı. Göğsü hâlâ kıllı döşünü sergilemekle meşguldü. Dağlık arazileri aşıp köylerine vardığından etrafta kimseyi göremedi. Birkaç adımdan sonra yavaş yavaş insan cesetleri seçmeye başladı gözleri. Kahverengi nurları gözünde büyürken korkmaya başlamıştı. Sürekli olarak “acaba zamanı geldi mi?” diye düşünüyordu. Yerde babasının karılarından birisini gördü ve o an hızla eve doğru koşmaya başladı. Kerpiç evlerinin kapısını açıp içeri girdiğinde babası divanda yaralı bir şekilde yatıyordu. Hemen yanına yaklaştı ve elini tuttu. Babasının vücudunda garip izler vardı. Onu iyileştirmek istiyor ama bu kargaşada aklına bir şey gelmiyordu.
“Zamanı geldi.” Diye fısıldadı William Mustafa Erduté’ye babası. William yıllardır kaçtığı şeyin gelmiş olmasını bir türlü hazmedememişti. “Olamaz.” Dedi babasına. “Henüz hazır bile değilim. Seni iyileştirebiliriz baba. Bunu yapabiliriz.” Babası birden sağ yanağına bir tokat çaktı ve kendisine aklını başına toplamasını söyledi. “Artık Mustafa yok, sadece William’sın. …Ve sen artık ait olduğun yere çıkmalısın….”

Kısa yazdım ama fazla puanda gözüm olmadığı için...

RPG'nin biçimi; 20 / 15 Görünüm olarak çok iyi gözükmüyordu ve bir puanlama rp'si için çok kısaydı.
RPG'de dil bilgisine uyum: 20 / 18
RPG'de akıcılık: 20 / 10 RP'de akıcılık neredeyse hiç yoktu ve kısa bir rpydi.
RPG'de yaratıcılık: 20 / 13
RPG'de Belirginlik: 20 / 10

66 Puan - III. Seviye. Mysterium Dei'nin büyülü dünyasına hoşgeldiniz.